Hulp
Karakterverandering? Ik ben een emotionele achtbaan! (artikel)
Printen
Mijn naam is Tineke, ik ben 49 jaar, geopereerd aan een prolactinoom, bestraald. Ik gebruik sinds twee jaar levothyroxine, hydrocortison en DHEA. Toen ik voor het eerst hoorde dat ik een prolactinoom had en daaraan geopereerd moest worden ben ik heel veel gaan lezen over de hypofyse. Ergens stuitte ik op de term ‘karakterverandering’, welke mogelijk het gevolg zou kunnen zijn van een operatie. Ik vond het een akelig woord, bijna nog akeliger dan het woord ‘operatie’.
Hormoonvervangers
Inmiddels, 6 jaar na de operatie, ben ik erachter waar het voor mij in de praktijk zo’n beetje op neerkomt. Ik ben mijn hele leven al een gevoelig mens geweest, misschien wel meer dan gemiddeld… Maar sinds ik hormoonvervangers gebruik ben ik een soort emotionele achtbaan geworden. Mijn emoties (en de manier waarop ik die uit) zijn een stuk extremer geworden – en dat drukt een groot stempel op wie ik ben. Waar ik vroeger nog mijn emoties kon verbergen – voor mezelf en voor mijn omgeving – is dat nu totaal niet meer aan de orde. Als ik moet huilen, huil ik, ik kan er niks aan doen. Al sta ik midden in de supermarkt, die tranen komen er gewoon uit. Soms is het omdat ik verdrietig ben, vaak ook van blijdschap of ontroering… ja, raar. En soms huil ik ‘zomaar’.
Vermoeidheid
Aan de ene kant ben ik dezelfde persoon gebleven die ik was. Maar ik heb er als het ware een persoonlijkheid bij gekregen. Toch een beetje karakterverandering, inderdaad. Meestal heeft het met vermoeidheid te maken. Hoe vermoeider ik ben, hoe gevoeliger ik ben. Nou, zet dan de tissues maar klaar. De ene keer duurt het een uurtje, de andere keer wel een week. Soms ben ik op één dag tien keer blij en elf keer in de put – of andersom. Best vermoeiend.
Niet leuk
Die buien zijn niet leuk. Ik heb van alles geprobeerd … Goed eten, goed slapen, visolie capsules, positief denken, yoga en meditatie, houd maar op. Het is allemaal leuk en aardig, maar HET wondermiddel heb ik nog niet ontdekt. Misschien dat ik later nog eens antidepressiva moet gaan gebruiken, maar nu heb ik daar geen zin in. Soms gaat het ook lange tijd goed. Alleen: op een gegeven moment is het weer zover. Het hoort er blijkbaar gewoon bij voor mij.
Geen perfect kopje koffie
Ja, eigenlijk is het niet zo verwonderlijk. Je hormoonsysteem is ontregeld, je hebt pieken, dalen, tekorten. En na hormoonuitval moet je het zien te rooien met hormonen uit een potje. Een nabootsing van het vernuftigste systeem ter wereld met een pilletje… geen wonder dat dat niet altijd even goed uitpakt. Het lichaam is nu eenmaal geen koffieautomaat die na inworp van een kwartje altijd een perfect kopje koffie serveert.
Niet saai
Maar mijn leven is in ieder geval niet saai. Soms ben ik in de punt, maar als ik blij ben is er niemand blijer dan ik! Ondanks alles ben ik best tevreden. Maar niet altijd, helaas….
Noot van de redactie
De namen van de betrokkenen en plaatsnamen in dit artikel zijn gefingeerd, om de privacy van de geïnterviewden en hun naasten te beschermen. In ons kwartaalblad Hyponieuws heeft het artikel met de originele namen van de betrokkenen gestaan.
Meer uit de informatiebibliotheek
