Syndroom van Sheehan: diagnose en behandeling

Voor de diagnose van het syndroom van Sheehan

In het begin zijn de klachten vaak nog vaag en worden ze afgedaan als het gevolg van een zware bevalling. Het afsterven van de hypofyse kan enkele maanden duren, waardoor de klachten ook geleidelijk ontstaan. Het lijkt misschien alsof er niets aan de hand is, omdat de hypofyse nog wel (gedeeltelijk) werkt.  

Diagnose van syndroom van Sheehan door de huisarts

De meeste vrouwen komen pas bij de huisarts als de klachten al ernstig zijn. Dit betekent dan helaas niet dat de huisarts direct door heeft dat het om het syndroom van Sheehan gaat. De klachten verschillen per persoon en komen ook vaak voor bij andere aandoeningen. Daar komt bij dat het een zeldzame ziekte is, dus de huisarts onderzoekt je waarschijnlijk eerst op andere aandoeningen. 

Diagnose van het syndroom van Sheehan door de endocrinoloog

Als andere oorzaken zijn uitgesloten en het duidelijk is dat de klachten door een verstoorde hormoonhuishouding ontstaan, kom je terecht bij een internist-endocrinoloog. Dit is een internist die zich in hormoonstoornissen heeft gespecialiseerd. De arts verricht verschillende onderzoeken om te bepalen van welk hormoon jij precies een tekort hebt. Gewoonlijk omvatten de onderzoeken bloedafname en een MRI-scan. 

Behandeling van het syndroom van Sheehan

Als de diagnose eenmaal gesteld is, kun je de juiste behandeling krijgen. Die bestaat uit medicijnen om de hormonen te vervangen die jezelf niet meer aanmaakt. Omdat het per vrouw verschilt welke hormonen zijn uitgevallen, verschilt ook de behandeling per persoon. Over het algemeen wordt een combinatie van een aantal van de volgende hormonen toegediend: 

• groeihormoon (via injecties);
• schildklierstimulerend hormoon (tabletten);
• bijnierschorsstimulerend hormoon (tabletten);
• geslachtsklierstimulerend hormoon (vaak de anticonceptiepil).  

Vrouwen met het Syndroom van Sheehan hebben dus last van (pan)hypopituïtarisme (uitval van meerdere hormonen).