Familie en naasten

'Toen mijn man thuiskwam na de operatie kon hij niets en ik had geen thuishulp. Ik zat met drie kleine kinderen die niet begrepen wat er aan de hand was en heel bang waren dat hun vader misschien wel dood zou gaan. Ook mijn man had heel veel zorg en aandacht nodig. De verantwoordelijkheid voor de zorg voor mijn man en onze kinderen was voor mij veel te groot in deze tijd dat ik zelf zo onzeker en verdrietig was. Uiteindelijk koos ik ervoor om tijdens de herstelperiode mijn kinderen voor te laten gaan en mijn partner op de tweede plaats te zetten.' 

'Ik ging met mijn partner mee naar de Arboarts. Die instelling weet niet wat een hypofyseaandoening is en je kunt het ze ook niet uitleggen. Het enige wat je kan doen is ze die folders van de Nederlandse Hypofyse Stichting geven en hopen dat ze een beetje mee willen denken, maar daar heb ik weinig van gemerkt. Je voelt je dan zo alleen.’ 

 ‘Sinds wij een hond hebben, is het ineens een stuk makkelijker om mijn partner mee te krijgen voor een wandeling … !' 

'Waaraan ik mij wel eens kan ergeren, is de besluiteloosheid van mijn partner. Als het aan hem ligt zouden we nooit op vakantie gaan. “Ik blijf net zo lief thuis”, zegt hij dan. Maar ik wil wel op vakantie! En als ik iets organiseer, dan vindt hij het ineens wel leuk. Dus mijn systeem is: ik de regel de vakanties en hij gaat gewoon mee! Zo hebben we het allebei naar ons zin.' 

‘Ik houd echt heel veel van mijn zoon, maar hij vraagt soms zo ontzettend veel aandacht en hij is altijd zo negatief, dat ik hem soms wel eens een paar weekjes uit logeren wil sturen. Gewoon even rust aan mijn hoofd.’ 

'Onze kinderen vinden het ‘s zomers leuk om naar het zwembad te gaan, maar mijn vrouw vindt dat heel vermoeiend. Ik vertrek dan 's morgens om 10:00 met kinderen en kom 's avonds om 18:00 weer terug en zij blijft lekker thuis. Maar ja, ik zou het ook wel eens leuk vinden als zij een keer meeging …'