Prolactinoompatiënt Louise: Mijn favoriete sport is marathonlopen (artikel)

Hoe combineer je het marathonlopen met je aandoening?

‘Weinig energie is mijn grootste euvel. Doseren en regelmaat is dan ook mijn lijfspreuk! Als ik zorg voor voldoende slaap en rust kan ik bijna alles, maar blijven doseren, niet alles tegelijk, dat is het geheim!! Van lopen krijg ik ook heel veel energie. Ik voel me na het lopen ook altijd heerlijk fit!’

Hoe ben je op het idee gekomen om deze sport te gaan doen?

‘Mijn man had de marathon in New York gelopen, toen ik net wist dat ik een prolactinoom had. Ik voelde me in die tijd lichamelijk moe, moe en nog eens moe. Ik dacht: “Dat zou ik ook graag willen kunnen!” Nadat ik beter ingesteld raakte op de medicijnen wilde ik er zelf zoveel mogelijk aan doen om me beter te voelen. Ik vroeg aan mijn endocrinoloog destijds wat ik zelf tegen de botontkalking kon doen (ik raakte namelijk door het uitvallen van mijn vrouwelijk hormoon in de overgang) en die gaf mij het advies: bewegen! Nou, en dat ben ik gaan doen. Ik ben rustig begonnen en heb het steeds meer uitgebreid.’

Train je het hele jaar door? Hoe ziet de training eruit?

‘Ik train het hele jaar door. Sinds mijn dochtertje op de basisschool zit, heb ik meer tijd voor het lopen gekregen – ik liep wel drie keer per week. Toen is het idee ontstaan om een marathon te gaan lopen. Daar heb ik samen met twee collegae en mijn marathonpartner Vincent een schema voor gevolgd: vier keer per week trainen en langzaam opbouwen: de kilometers steeds meer uitbreiden.’

Gebruik je bepaalde voeding/energieoppeppers tijdens zo’n prestatie?

‘Je probeert zo gezond mogelijk te eten in aanloop naar de marathon toe. Plus ieder dag een vitaminetablet voor sporters. Tijdens de lange afstanden neem ik iedere tien kilometer een powerbar (energiereep) en energiedrank. En van te voren goed eten.’

Hoe doseer je je medicijnen voor een marathonloop? Doe je iets speciaals?

‘Wat betreft mijn medicijnen (levothyroxine, groeihormoon, de pil, dopamine-agonist) heb ik niets anders hoeven doen dan normaal.’

Hoe voel je je tijdens het lopen van een marathon? Wat geeft je inspiratie om door te gaan?

‘We hebben een hele goede voorbereiding gehad. In de voorbereiding merkte ik wel heel sterk dat zoveel trainen heel, heel veel energie kost. Ik zat echt op het randje van mijn kunnen. Ik heb veel dagen gehad dat ik zo ontzettend vermoeid was, dat ik om acht uur al naar bed ging. Het vergde erg veel van mijn lijf en ik was even bang dat ik zou moeten stoppen met de voorbereiding. Door de rest van mijn sociale leven op een heel laag pitje te zetten en de geweldige support van mijn man en heel veel slapen heb ik uiteindelijk gered!

Maar wel eenmalig – wat mij betreft was dit eens maar nooit meer! Het lopen op zich ging me makkelijk af, alleen de “accu “ was heel snel leeg. Tijdens de marathon hebben we heel rustig en constant gelopen. Het ging heel goed en ik heb geen moment gedacht: ”Oh, ik wil stoppen”. Het lopen ging echt geweldig en ik kreeg alleen maar meer energie, doordat het zo goed ging. Maar nogmaals: hier blijft het bij. De voorbereiding kost gewoon heel veel energie, en dat is juist waar ik altijd voorzichtig mee moet omspringen. Ik vind het voor mezelf dus verstandiger om het bij 1 marathon te laten en door te gaan met lekker lopen!

Hoe lang heb je over de marathon gedaan? Hoe zit je in het gemiddelde?

‘Ik heb 4 uur en 5 minuten gelopen en dat is voor een amateur die voor het eerst een marathon loopt best goed. Ik ben dan ook heel trots dat het me gelukt is en ik kan lotgenoten dus alleen maar zeggen dat je ondanks een prolactinoom toch nog heel wat kan presteren!!!’

Hoe voelde je je na de marathon?

‘De dag  na de marathon kon ik heel moeilijk lopen. Ik had zoveel spierpijn in mijn benen, maar ik was gewoon nog in een roes. Je voelt je helemaal geweldig; je hebt de eindstreep gehaald ! Yes!! Het is zo’n overwinning!’ Wat eigenlijk heel toevallig was, is dat toen ik met mijn collega begon met trainen, zij vertelde dat een vriend van haar ook mee wilde trainen. Toen vertelde zij me later: “Vincent heeft hetzelfde als jij.” Nou wat een toeval, niet! En dan samen een marathon lopen! We hebben veel steun aan elkaar gehad, en veel lol. En we zijn natuurlijk heel trots op elkaar dat we het voor elkaar gekregen hebben!
Ik hoop dat het voor alle lotgenoten een voorbeeld mag zijn dat het leven met een (macro)-prolactinoom heel goed mogelijk is. Ondanks de vermoeidheid en vaak gebrek aan energie is het mogelijk! Het heeft ons een enorme kick gegeven!’

Noot van de redactie

De namen van de betrokkenen en plaatsnamen in dit artikel zijn gefingeerd, om de privacy van de geïnterviewden en hun naasten te beschermen. In ons kwartaalblad Hyponieuws heeft het artikel met de originele namen van de betrokkenen gestaan.